სადღაც ბნელი კაფის ბნელ კუთხეში ვზივარ.

მაგიდაზე სანთელი ანთია ისე ჩუმად, რომ ხმის ამოღების მეშინია, ვაი თუ ესეც ჩაქრეს.

სიგარეტი საფერფლეში იფერფლება.

ყავა გაბზარულ ჭიქაში ცივდება და ნელა ნელა ძირს ილექება.

ვიხსენებ...

გიხსენებ...

და ვნანობ....

სიგრეტი ტუჩს მიწვავს

ისე როგორც შენი ტუჩი...

და არ ვნანობ.

არასოდეს მყვარებია ცივი ყავა...

ახლა მიყვარს

შენს გულს მაგონებს და...�

ვნანობ.

ცრემლადშეკავებული ლოდინი ეხეთქება სულს...

თვალებში უაზრო სიცივე და უკვე აღარაფრის მოლოდინია.

და ვნანობ

წლებს, დღეებს, წუთებს.

რატომ მაგვიანდება ყოველთვის სადღაც...

რატომ ვტოვებ ყოველთვის რაღაც ნივთს სადღაც, როცა უკან ვბრუნდები...�

ნივთს, რომელიც ყველაზე ძალიან მიყვარს.

ჰო!

სადღაც ბნელი კაფის ბნელ კუთხეში ვზივარ,

მაგიდაზე სანთელი ანთია ისე ჩუმად, რომ ხმის ამოღების მეშინია, ვაი თუ ესეც ჩაქრეს,

სიგარეტი საფერფლეში იფერფლება,

ყავა გაბზარულ ჭიქაში ცივდება და ნელა ნელა ძირს ილექება,

ვიხსენებ...

გიხსენებ...

და ვნანობ....