სანთელს ავანთებ ხავსმოდებულ ხატის კედელზე,

აქაც ვილოცებ ჩუმი ოხვრით,ჩუმი ვედრებით,

შენთვის ვილოცებ ამ ხატთანაც,ჩემო სიცოცხლე!

ბედნიერებას შენსას შევთხოვ ზეცას ხელებით.

გულს მახვევია კავკასიის მტების ნისლივით,

მწარე ფიქრებში გაჩენილი ცივი ზმანება;

მე შევჩერდები უკაცრიელ ღამის ქუჩებში,

მთვარეს შევხედავ ჩემი თავი შემებრალება!

თვალდახუჭული მივუყვები სევდის ქარაფებს,

დიდი ხანია უკვე ავცდი მე ბედის ბილიკს,

კლდეების ძირში ოხრავს,ბორგავს ფიქრის მორევი,

გულის სიღრმეში ჩემი გული დაიწყებს ტირილს.

ხატის კედელზე გულამოსკვნით ტირის სანთელი,

ცხელი ცრემლები ეცემიან გულის იარებს,

სულმთლად დაფარა მთვარის ჩრდილი შავმა ღრუბელმა,

მეც ღამის ჩრდილი შემომახვევს თავის ხვიარებს.

დაე ვიტანჯო!ოღონდ კი შენ ტკბილად იცხოვრე,

მე სანთლით ხელში შემოვივლი ხატებს და ტაძრებს;

ჩუმი ლოცვითაც შევაწუხებ ... ღვთისმშობელს,

ოღონდ შენ იყო ბედნიერი და შენ გფარავდეს...